نه فراموش و نه بخشش

در یادمان جانباخته‏گان شصت و هفت)

در تابستان داغ سال شصت و هفت، خمینی فرمان قتل عام زندانیان سیاسی را صادر نمود و هزاران زندانی کمونیست، مبارز و مخالف را - علی‏رغم از سر گذراندن محکومیت‏های از قبل تعیین شده - به جوخه‏های مرگ سپرد. بیست و دو سال است‏که از آن واقعه‏ی دردناک و خونین می‏گذرد؛ واقعه‏ای که نه تنها فراموش شدنی نیست بلکه یادآور مقاومت و ایستادگی پایداران انقلاب از یک‏طرف و ددمنشی‏ها و قساوت شکنجه‏گران رژیم جمهوری اسلامی از طرف دیگر می‏باشد.

در حقیقت تابستان شصت و هفت یادآور رشادت‏ها و فداکاری‏های کمونیست‏ها و مبارزینی‏ست که در راه آرمان‏های میلیون‏ها انسان زحمت‏کش ایستادند و تن به خفت و خواری ندادند و جان‏شانرا وثیقه‏ی انقلاب رهائی‏بخش خلق‏های ستم‏دیده‏ی ایران نمودند؛ سال شصت و هفت نماد پایداری زندانیانی‏ست که در فضای سرکوب عنان گسیخته، راه عقب و تسلیم را پس زدند و در برابر شکنجه‏گران و جلادان رژیم جمهوری اسلامی، راهِ به پیش را در پیش گرفتند. سران حکومت به‏گمان خود بر آن بودند که با براه اندازی حمام خون در درون زندان‏ها، می‏توانند تا ابد فضای جامعه را به مسیر دل‏بخواه‏ی خود سوق دهند و هر آن‏کس که با نظام مخالفتی‏ست، جان‏اش را در سینه‏اش محبوس نمایند؛ بر این باور بودند که میادین تیر و سرکوب می‏تواند آرامش دل‏بخواه‏ی آنانرا فراهم سازد. به همین دلیل دسته دسته از کمونیست‏ها، مبارزین و مخالفین را به میدان‏های تیر روانه ساختند تا به زندگی انگلی خود تداوم بخشند.

http://triboonshoma.blogfa.com/post-392.aspx